piątek, 29 stycznia 2016

Travel Journal Scotland - DAY 4

Kilka wspomnień z wycieczki do Szkocji Pawła Siwaka






SEPTEMBER 23rd, DAY 4

Some remembrance of an excursion to Scotland. Paweł Siwak


September 23rd, Tuesday, was the fourth day of our bus excursion aimed at Scotland. Yesterday, taking a walk over Edinburg, we already experienced our first contact with Scotland. But this day was exceptional; gave us an opportunity to touch a real heart of country and people of Scotland, and recall fascinating events from its history.

            We drove over the whole distance from Edinburgh up to Fort William and then to Fort Augustus at the famous Loch Ness Lake.  The first striking impression was unforgettable -- beautiful, slightly crude landscapes full of green hills, precipitous mountains and clear but dark, mysterious lakes. Undoubtedly they shaped the hard characters and friendly hearts of residents of that land, Highlanders, widely well known for their bravery.

            Our trip followed mostly the Caledonian Canal that goes over about 100 km from the Scottish west coast near Fort William up to the east coast at Inverness. The Canal itself connects some picturesque rivers and lakes including the Loch Ness. These beauties are located along green valleys, called in Gaelic – old Scottish language – the Great Glen. There is a specific place in this valley, known for a heinous crime committed in the past, in February 1962. At that time in Glen Coe a massacre took place; thirty eight members of MacDonald’s Clan were killed by the guests from Campbell Clan who had accepted their hospitality. Many others, being prosecuted, died of exposure in this cold time. This is why the Glen Coe valley is often called Glen of Weeping. Our exceptional Gide, Darek, introduced us to many details of that story, so we were well prepared at our short stay in Glencoe Visiting Centre. I was touched here by historic events that took place nearby, and by beautiful scenery seen from accessible special view point. I found here also a nice exposition of works of Scottish painter Hamish MacDonald. His paintings are full of colours, optimistic and giving some sort of trust, especially when comparing their mood with surrounding raw beauty of the land of Highlanders. Also the gift shop was, I think, interesting for many of us. I, personally, stared at cute small statues of shaggy bulls, the symbols of Scottish cattle, unfortunately priced over my limits.

            Going further to Fort Augustus, near Fort William, we passed by another historic monument. We saw from the bus a memorial devoted to commandos and soldiers of special forces trained in Scotland during the time of World War II as shock troops against Nazis. Fortunately, the photos taken during a movement appeared to be clear and form nice remembrance of Polish famous troops called Cichociemni. We had also two nice bus stops with a fine possibility of taking unforgettable photos of Scottish landscape. The second one was also in a beautiful mountain scenery but enriched by genuine Scottish piper dressed in traditional, colourful outfit, of course with the famous intriguing kilt at front. All of us were excited, and waited impatiently for their turn to have a photo with him. And imagine, all the time he was playing tirelessly and loudly his pipes and drums. It was really fascinating, however, for me not too much melodious. Unfortunately, national Scottish music doesn’t remind soft, lyric ballads.









Possibly, the most interesting part of our trip that day was Fort Augustus. We were a little bit in a hurry, having appointment on early afternoon in whiskey distillery, back in Fort William. We had only  time to take a short walk around the floodgate of Caledonian Canal in the village and also to go at the shore of the famous Loch Ness Lake. This tranquil place was the perfect one for relax and a moment of reflection. The pictures that I took there are very nice, but unfortunately I was not lucky enough to catch that mysterious monster which has his habitat here. So, I can’t say I saw the Loch Ness Monster. Some people say they were lucky.

            The last meaningful place which we visited was a whiskey distillery. The AKME choose for this visit the distillery in Fort William at the base of mountain Ben Nevis, which is the highest one in Great Britain. The distillery has a long tradition; was founded almost 190 years ago, by the Scotchman Long John McDonald. Some time ago it was bought by a Japan Company, but retained its name Ben Nevis and still offers mainly high quality whiskey: Ben Nevis 10 Years Old and Ben Nevis 21 Years Old. We had a chance to take a quick tour over distillery during which we were introduced to some secrets of whiskey production. All explanation was given in English, but spoken by Scotchman. It was not easy to follow him, nevertheless we caught that all what one needs to start production is the barley and water. These have to be of superior quality if one expects the final product to be good enough. Sugar is not necessary, simply the barley contains it. There are also some crucial steps during production. The process starts with germination of barley, to intensify its sugar. This is called malt. Then wet barley or malt is dried up. Here the smoke of peat is used in various proportions to give whiskey its particular flavour. Next step is grinding, and the resulting grist mixed with hot water forms what is called a mash. After adding the yeast the fermentation begins, and then the mass is passed to distilling containers called still pots. They separate water and alcohol. And visually they are the most picturesque objects in distillery. Their sizes are determined by the law, but always are made of copper, and look like giant laboratory flasks or golden pipes shining and bright. Our speaker emphasized that there are three fractions of alcohol at this stage: the head, the heart and the tail. Of course the heart in the most valuable. At the end the heart-alcohol in proper proportions with water is kept in oak barrels. And there it must be cellared for at least three years. This is called ageing. After that the product can be put into bottles. Uff, the mysteries of some products are not easy to master. But in Scotland they possessed this art and produce fine whiskey. After degustation many of us decided to fix this opinion and bought some bottles of renowned Ben Nevis whiskey.

            In season Fort William is a vivid tourist centre, because there are many people interested in putting their foot on the top of Ben Nevis. Unexpectedly, this goal is hard and not for beginners in mountain excursions. We were not even able to check our possibilities, because suddenly heavy rain came, thus we sealed our bus and focused on our return ride to Edinburgh. All were satisfied, only some few murmured about the absence of blossoming Scottish moors.

Unforgettable day!


 


Tłumaczenie

Kilka wspomnień z wycieczki do Szkocji.

23 września, czwartek, był czwartym dniem naszej wycieczki, której celem była Szkocja. Wczoraj spacerując po Edynburgu doświadczyliśmy już naszego pierwszego kontaktu ze Szkocją. Ale ten dzień był niezwykły, dał nam okazję do zetknięcia się z prawdziwym sercem kraju i ze Szkotami oraz przypomnienia sobie fascynujących wydarzeń z ich historii.

Przejechaliśmy cały dystans z Edynburga aż do Fortu William i dalej do Fortu Augustus nad słynnym jeziorem Loch Ness. Pierwsze uderzające wrażenie było niezapomniane – piękne, nieco surowe krajobrazy pełne zielonych wzgórz, stromych gór i czystych lecz ciemnych, tajemniczych jezior. Niewątpliwie ukształtowały one twarde charaktery i przyjazne serca mieszkańców tej ziemi, Highlanderów, znanych szeroko z ich męstwa.

Nasza wycieczka podążała głównie za Kanałem Kaledońskim, który prowadzi przez około 100 km ze szkockiego, zachodniego wybrzeża niedaleko Fort-William aż na wschodnie wybrzeże w Inverness. Sam Kanał łączy kilka malowniczych rzek i jezior, w tym Loch Ness. Te cuda są usytuowane wzdłuż zielonych dolin nazywanych po gaelicku – starym szkockim języku – Great Glen (Wielka Zielona Dolina). W dolinie tej znajduje się szczególne miejsce znane z ohydnej zbrodni popełnionej w przeszłości, w lutym 1692 roku. W tamtym czasie w Glen Coe miała miejsce masakra; trzydziestu ośmiu członków rodu McDonalda zostało zamordowanych przez ludzi z klanu Campbell, którzy korzystali z ich gościnności. Wielu innych, ściganych, zmarło z wychłodzenia w tamten zimny czas. To dlatego dolina Glen Coe jest często zwana Doliną Łez. Nasz wyjątkowy przewodnik, Darek, wprowadził nas w wiele szczegółów tej historii, więc byliśmy dobrze przygotowani na nasz krótki postój w Centrum dla Zwiedzających w Glen Coe. Byłem poruszony tutaj historią wydarzeń, które miały miejsce nieopodal i piękną scenerią ogladaną ze specjalnie udostępnionego punktu widokowego. Znalazłem tutaj także fajną wystawę prac szkockiego malarza Hamisha McDonalda. Jego obrazy są pełne kolorów, optymizmu i dają pewien rodzaj wiary, szczególnie jeśli porówna się ich nastrój z otaczającym surowym pięknem ziemi Highlanderów. Był również sklep z upominkami, jak myślę, interesujący dla wielu z nas. Ja osobiście gapiłem się na śliczne figurki kosmatych byczków, symbole szkockiego bydła, niestety wycenione ponad mój limit.

Jadąc dalej do Fort Augustus, w pobliżu Fort William, przejeżdżaliśmy obok innego historycznego zabytku. Widzieliśmy z autobusu pomnik poświęcony komandosom i żołnierzom sił specjalnych szkolonych w Szkocji podczas II Wojny Światowej jako grupy uderzeniowe przeciwko nazistom. Na szczęście zdjęcia zrobione w ruchu okazały się wyraźne i stanowią miłe wspomnienie sławnych polskich oddziałów zwanych Cichociemnymi. Mieliśmy także dwa przyjemne postoje autobusu ze wspaniałą możliwością zrobienia niezapomnianych zdjęć szkockiego krajobrazu. Drugi postój był także w pięknej górskiej scenerii, ale wzbogaconej przez prawdziwego, szkockiego kobziarza, ubranego w tradycyjny, kolorowy strój, oczywiście ze słynnym, intrygującym kiltem z przodu. Wszyscy z nas byli podekscytowani i czekali niecierpliwie na swoją kolej, aby zrobić sobie z nim zdjęcie. I wyobraźcie sobie przez cały czas on grał niestrudzenie i głośno na swoich piszczałkach i bębnach. To było rzeczywiście fascynujące, chociaż dla mnie nie za bardzo melodyjne. Niestetym, szkocka muzyka narodowa nie przypomina łagodnych, lirycznych ballad.

Być może najciekawszą częścią naszej wycieczki tego dnia był Fort Augustus. Spieszyliśmy się trochę mając umówioną wizytę wczesnym popołudniem w destylarni whisky z powrotem w Fort William. Mieliśmy tylko czas, aby zrobić krótki spacer dookoła śluzy Kanału Kaledońskiego w miasteczku i także żeby pójść nad brzeg słynnego jeziora Loch Ness. To spokojne miejsce jest idealnym na chwilę relaksu i refleksji. Zdjęcia, które zrobiłem są bardzo ładne, ale niestety nie miałem dość szczęścia, żeby uchwycić tego tajemniczego potwora, który ma tam swoje siedlisko. Nie mogę więc powiedzieć, że widziałem Potwora z Loch Ness. Niektórzy ludzie mówią, że mieli to szczęście.

Ostatnim znaczącym miejscem, które zwiedzaliśmy była destylarnia whisky. Biuro AKME wybrało na tę wizytę destylarnię w Fort William u podnóża góry Ben Nevis, która jest najwyższą w Wielkiej Brytanii. Destylarnia ma długą tradycję; została założona prawie 190 lat temu przez Szkota Long John McDonald. Jakiś czas temu została kupiona przez firmę japońską, ale zachowała swoją nazwę Ben Nevis i nadal oferuje głównie whisky wysokiej jakości: Ben Nevis 10 Years Old i Ben Nevis 21 Years Old. Mieliśmy okazję zrobić szybką przechadzkę po destylarni, podczas której przedstawiono nam kilka sekretów produkcji whisky. Całe wyjaśnienie było podane po angielsku, ale wypowiadane przez Szkota. Nie było łatwo podążać za nim, jednakże chwytaliśmy, że wszystko co potrzeba do rozpoczęcia produkcji to jest jęczmień i woda. Te muszą być najwyższej jakości, jeżeli oczekuje się, że końcowy produkt będzie wystarczająco dobry. Cukier nie jest konieczny, po prostu jęczmień go zawiera. Jest także kilka istotnych kroków podczas produkcji. Proces rozpoczyna się kiełkowaniem jęczmienia, żeby wzbogacić go o cukier. Nazywane jest to słodem. Potem mokry jęczmień, czyli słód są suszone. Tutaj wykorzystuje się dym z torfu w różnych proporcjach, żeby nadać whisky jej specyficzny smak. Następnym etapem jest mielenie i w rezultacie przemiał przemieszany z gorącą wodą stanowi to co nazywa się zacierem. Po dodaniu drożdży zaczyna się fermentacja i wtedy masa przechodzi do zbiorników destylacyjnych zwanych kolumnami destylacyjnymi (still pots). Oddzielają one wodę od alkoholu. Wizualnie są one najbardziej malowniczymi obiektami w destylarni. Ich rozmiary są określane przez prawo, ale zawsze wykonane są z miedzi i wyglądają jak wielkie laboratoryjne kolby, lub złote fajki, lśniące i błyszczące. Nasz prelegent podkreślał, że są trzy frakcje alkoholu na tym etapie: głowa, serce i ogon. Oczywiście serce jest najcenniejsze. Na koniec to alkoholowe serce, mieszane z wodą w odpowiednich proporcjach jest umieszczane w dębowych beczkach. I musi leżakować przynajmniej trzy lata. Nazywa się to dojrzewaniem. Dopiero po tym produkt może być nalany do butelek. Uff! Tajemnice niektórych produktów nie są łatwe do opanowania. Ale w Szkocji posiedli tę sztukę i produkują świetną whisky. Po degustacji wielu z nas zdecydowało się umocnić w tej opinii i kupiło parę butelek sławnej whisky Ben Nevis.

W okresie sezonu Fort William jest ożywionym turystycznym centrum, ponieważ wielu ludzi zainteresowanych jest postawieniem swojej stopy na szczycie Ben Nevis. Nieoczekiwanie cel ten jest dość trudny i nie dla początkujących w wycieczkach górskich. My nie mogliśmy nawet sprawdzić naszych możliwości, ponieważ nagle przyszedł silny deszcz, tak więc zamknęliśmy się szczelnie w naszym autobusie i skoncentrowaliśmy się na powrotnej jeździe do Edynburga. Wszyscy byli usatysfakcjonowani, tylko kilku nielicznych mamrotało o braku kwitnących szkockich wrzosowisk.

Niezapomniany dzień!

Tłumaczenie: Paweł Siwak

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz