Kilka wspomnień z wycieczki do Szkocji Pawła Siwaka
SEPTEMBER 23rd,
DAY 4
Some remembrance of an excursion to
Scotland. Paweł Siwak
September 23rd, Tuesday, was the fourth
day of our bus excursion aimed at Scotland. Yesterday, taking a walk over
Edinburg, we already experienced our first contact with Scotland. But this day
was exceptional; gave us an opportunity to touch a real heart of country and
people of Scotland, and recall fascinating events from its history.
We drove over the whole distance
from Edinburgh up to Fort William and then to Fort Augustus at the famous Loch
Ness Lake. The first striking impression
was unforgettable -- beautiful, slightly crude landscapes full of green hills,
precipitous mountains and clear but dark, mysterious lakes. Undoubtedly they
shaped the hard characters and friendly hearts of residents of that land,
Highlanders, widely well known for their bravery.
Our trip followed mostly the
Caledonian Canal that goes over about 100 km from the Scottish west coast near
Fort William up to the east coast at Inverness. The Canal itself connects some
picturesque rivers and lakes including the Loch Ness. These beauties are
located along green valleys, called in Gaelic – old Scottish language – the
Great Glen. There is a specific place in this valley, known for a heinous crime
committed in the past, in February 1962. At that time in Glen Coe a massacre
took place; thirty eight members of MacDonald’s Clan were killed by the guests
from Campbell Clan who had accepted their hospitality. Many others, being
prosecuted, died of exposure in this cold time. This is why the Glen Coe valley
is often called Glen of Weeping. Our exceptional Gide, Darek, introduced us to
many details of that story, so we were well prepared at our short stay in
Glencoe Visiting Centre. I was touched here by historic events that took place
nearby, and by beautiful scenery seen from accessible special view point. I
found here also a nice exposition of works of Scottish painter Hamish
MacDonald. His paintings are full of colours, optimistic and giving some sort
of trust, especially when comparing their mood with surrounding raw beauty of
the land of Highlanders. Also the gift shop was, I think, interesting for many
of us. I, personally, stared at cute small statues of shaggy bulls, the symbols
of Scottish cattle, unfortunately priced over my limits.
Going further to Fort Augustus, near
Fort William, we passed by another historic monument. We saw from the bus a
memorial devoted to commandos and soldiers of special forces trained in
Scotland during the time of World War II as shock troops against Nazis.
Fortunately, the photos taken during a movement appeared to be clear and form
nice remembrance of Polish famous troops called Cichociemni. We had also two
nice bus stops with a fine possibility of taking unforgettable photos of
Scottish landscape. The second one was also in a beautiful mountain scenery but
enriched by genuine Scottish piper dressed in traditional, colourful outfit, of
course with the famous intriguing kilt at front. All of us were excited, and
waited impatiently for their turn to have a photo with him. And imagine, all
the time he was playing tirelessly and loudly his pipes and drums. It was
really fascinating, however, for me not too much melodious. Unfortunately,
national Scottish music doesn’t remind soft, lyric ballads.
Possibly, the
most interesting part of our trip that day was Fort Augustus. We were a little
bit in a hurry, having appointment on early afternoon in whiskey distillery,
back in Fort William. We had only time
to take a short walk around the floodgate of Caledonian Canal in the village
and also to go at the shore of the famous Loch Ness Lake. This tranquil place
was the perfect one for relax and a moment of reflection. The pictures that I
took there are very nice, but unfortunately I was not lucky enough to catch
that mysterious monster which has his habitat here. So, I can’t say I saw the
Loch Ness Monster. Some people say they were lucky.
The last meaningful place which we
visited was a whiskey distillery. The AKME
choose for this visit the distillery in Fort William at the base of mountain
Ben Nevis, which is the highest one in Great Britain. The distillery has a long
tradition; was founded almost 190 years ago, by the Scotchman Long John
McDonald. Some time ago it was bought by a Japan Company, but retained its name
Ben Nevis and still offers mainly high quality whiskey: Ben Nevis 10 Years Old and Ben
Nevis 21 Years Old. We had a chance to take a quick tour over distillery
during which we were introduced to some secrets of whiskey production. All
explanation was given in English, but spoken by Scotchman. It was not easy to
follow him, nevertheless we caught that all what one needs to start production
is the barley and water. These have to be of superior quality if one expects
the final product to be good enough. Sugar is not necessary, simply the barley
contains it. There are also some crucial steps during production. The process
starts with germination of barley, to intensify its sugar. This is called malt.
Then wet barley or malt is dried up. Here the smoke of peat is used in various
proportions to give whiskey its particular flavour. Next step is grinding, and
the resulting grist mixed with hot water forms what is called a mash. After
adding the yeast the fermentation begins, and then the mass is passed to
distilling containers called still pots. They separate water and alcohol. And
visually they are the most picturesque objects in distillery. Their sizes are
determined by the law, but always are made of copper, and look like giant
laboratory flasks or golden pipes shining and bright. Our speaker emphasized
that there are three fractions of alcohol at this stage: the head, the heart
and the tail. Of course the heart in the most valuable. At the end the
heart-alcohol in proper proportions with water is kept in oak barrels. And
there it must be cellared for at least three years. This is called ageing.
After that the product can be put into bottles. Uff, the mysteries of some
products are not easy to master. But in Scotland they possessed this art and
produce fine whiskey. After degustation many of us decided to fix this opinion
and bought some bottles of renowned Ben Nevis whiskey.
In season Fort William is a vivid
tourist centre, because there are many people interested in putting their foot
on the top of Ben Nevis. Unexpectedly, this goal is hard and not for beginners
in mountain excursions. We were not even able to check our possibilities,
because suddenly heavy rain came, thus we sealed our bus and focused on our
return ride to Edinburgh. All were satisfied, only some few murmured about the
absence of blossoming Scottish moors.
Unforgettable
day!
Tłumaczenie
Kilka wspomnień
z wycieczki do Szkocji.
23 września, czwartek, był czwartym dniem naszej wycieczki, której
celem była Szkocja. Wczoraj spacerując po Edynburgu doświadczyliśmy już naszego
pierwszego kontaktu ze Szkocją. Ale ten dzień był niezwykły, dał nam okazję do
zetknięcia się z prawdziwym sercem kraju i ze Szkotami oraz przypomnienia sobie
fascynujących wydarzeń z ich historii.
Przejechaliśmy cały dystans z Edynburga aż do Fortu William i
dalej do Fortu Augustus nad słynnym jeziorem Loch Ness. Pierwsze uderzające
wrażenie było niezapomniane – piękne, nieco surowe krajobrazy pełne zielonych
wzgórz, stromych gór i czystych lecz ciemnych, tajemniczych jezior.
Niewątpliwie ukształtowały one twarde charaktery i przyjazne serca mieszkańców
tej ziemi, Highlanderów, znanych szeroko z ich męstwa.
Nasza wycieczka podążała głównie za Kanałem Kaledońskim, który
prowadzi przez około 100 km ze szkockiego, zachodniego wybrzeża niedaleko
Fort-William aż na wschodnie wybrzeże w Inverness. Sam Kanał łączy kilka
malowniczych rzek i jezior, w tym Loch Ness. Te cuda są usytuowane wzdłuż
zielonych dolin nazywanych po gaelicku – starym szkockim języku – Great Glen
(Wielka Zielona Dolina). W dolinie tej znajduje się szczególne miejsce znane z
ohydnej zbrodni popełnionej w przeszłości, w lutym 1692 roku. W tamtym czasie w
Glen Coe miała miejsce masakra; trzydziestu ośmiu członków rodu McDonalda
zostało zamordowanych przez ludzi z klanu Campbell, którzy korzystali z ich
gościnności. Wielu innych, ściganych, zmarło z wychłodzenia w tamten zimny
czas. To dlatego dolina Glen Coe jest często zwana Doliną Łez. Nasz wyjątkowy
przewodnik, Darek, wprowadził nas w wiele szczegółów tej historii, więc byliśmy
dobrze przygotowani na nasz krótki postój w Centrum dla Zwiedzających w Glen
Coe. Byłem poruszony tutaj historią wydarzeń, które miały miejsce nieopodal i
piękną scenerią ogladaną ze specjalnie udostępnionego punktu widokowego. Znalazłem
tutaj także fajną wystawę prac szkockiego malarza Hamisha McDonalda. Jego
obrazy są pełne kolorów, optymizmu i dają pewien rodzaj wiary, szczególnie
jeśli porówna się ich nastrój z otaczającym surowym pięknem ziemi Highlanderów.
Był również sklep z upominkami, jak myślę, interesujący dla wielu z nas. Ja
osobiście gapiłem się na śliczne figurki kosmatych byczków, symbole szkockiego
bydła, niestety wycenione ponad mój limit.
Jadąc dalej do Fort Augustus, w pobliżu Fort William,
przejeżdżaliśmy obok innego historycznego zabytku. Widzieliśmy z autobusu
pomnik poświęcony komandosom i żołnierzom sił specjalnych szkolonych w Szkocji
podczas II Wojny Światowej jako grupy uderzeniowe przeciwko nazistom. Na
szczęście zdjęcia zrobione w ruchu okazały się wyraźne i stanowią miłe
wspomnienie sławnych polskich oddziałów zwanych Cichociemnymi. Mieliśmy także
dwa przyjemne postoje autobusu ze wspaniałą możliwością zrobienia
niezapomnianych zdjęć szkockiego krajobrazu. Drugi postój był także w pięknej
górskiej scenerii, ale wzbogaconej przez prawdziwego, szkockiego kobziarza,
ubranego w tradycyjny, kolorowy strój, oczywiście ze słynnym, intrygującym
kiltem z przodu. Wszyscy z nas byli podekscytowani i czekali niecierpliwie na
swoją kolej, aby zrobić sobie z nim zdjęcie. I wyobraźcie sobie przez cały czas
on grał niestrudzenie i głośno na swoich piszczałkach i bębnach. To było
rzeczywiście fascynujące, chociaż dla mnie nie za bardzo melodyjne. Niestetym,
szkocka muzyka narodowa nie przypomina łagodnych, lirycznych ballad.
Być może najciekawszą częścią naszej wycieczki tego dnia był Fort
Augustus. Spieszyliśmy się trochę mając umówioną wizytę wczesnym popołudniem w
destylarni whisky z powrotem w Fort William. Mieliśmy tylko czas, aby zrobić
krótki spacer dookoła śluzy Kanału Kaledońskiego w miasteczku i także żeby
pójść nad brzeg słynnego jeziora Loch Ness. To spokojne miejsce jest idealnym
na chwilę relaksu i refleksji. Zdjęcia, które zrobiłem są bardzo ładne, ale
niestety nie miałem dość szczęścia, żeby uchwycić tego tajemniczego potwora,
który ma tam swoje siedlisko. Nie mogę więc powiedzieć, że widziałem Potwora z
Loch Ness. Niektórzy ludzie mówią, że mieli to szczęście.
Ostatnim znaczącym miejscem, które zwiedzaliśmy była destylarnia
whisky. Biuro AKME wybrało na tę wizytę destylarnię w Fort William u podnóża
góry Ben Nevis, która jest najwyższą w Wielkiej Brytanii. Destylarnia ma długą
tradycję; została założona prawie 190 lat temu przez Szkota Long John McDonald.
Jakiś czas temu została kupiona przez firmę japońską, ale zachowała swoją nazwę
Ben Nevis i nadal oferuje głównie whisky wysokiej jakości: Ben Nevis 10 Years Old i Ben
Nevis 21 Years Old. Mieliśmy okazję zrobić szybką przechadzkę po
destylarni, podczas której przedstawiono nam kilka sekretów produkcji whisky.
Całe wyjaśnienie było podane po angielsku, ale wypowiadane przez Szkota. Nie
było łatwo podążać za nim, jednakże chwytaliśmy, że wszystko co potrzeba do
rozpoczęcia produkcji to jest jęczmień i woda. Te muszą być najwyższej jakości,
jeżeli oczekuje się, że końcowy produkt będzie wystarczająco dobry. Cukier nie
jest konieczny, po prostu jęczmień go zawiera. Jest także kilka istotnych
kroków podczas produkcji. Proces rozpoczyna się kiełkowaniem jęczmienia, żeby
wzbogacić go o cukier. Nazywane jest to słodem. Potem mokry jęczmień, czyli
słód są suszone. Tutaj wykorzystuje się dym z torfu w różnych proporcjach, żeby
nadać whisky jej specyficzny smak. Następnym etapem jest mielenie i w
rezultacie przemiał przemieszany z gorącą wodą stanowi to co nazywa się
zacierem. Po dodaniu drożdży zaczyna się fermentacja i wtedy masa przechodzi do
zbiorników destylacyjnych zwanych kolumnami destylacyjnymi (still pots). Oddzielają one wodę od
alkoholu. Wizualnie są one najbardziej malowniczymi obiektami w destylarni. Ich
rozmiary są określane przez prawo, ale zawsze wykonane są z miedzi i wyglądają
jak wielkie laboratoryjne kolby, lub złote fajki, lśniące i błyszczące. Nasz
prelegent podkreślał, że są trzy frakcje alkoholu na tym etapie: głowa, serce i
ogon. Oczywiście serce jest najcenniejsze. Na koniec to alkoholowe serce,
mieszane z wodą w odpowiednich proporcjach jest umieszczane w dębowych
beczkach. I musi leżakować przynajmniej trzy lata. Nazywa się to dojrzewaniem.
Dopiero po tym produkt może być nalany do butelek. Uff! Tajemnice niektórych
produktów nie są łatwe do opanowania. Ale w Szkocji posiedli tę sztukę i
produkują świetną whisky. Po degustacji wielu z nas zdecydowało się umocnić w
tej opinii i kupiło parę butelek sławnej whisky Ben Nevis.
W okresie sezonu Fort William jest ożywionym turystycznym centrum,
ponieważ wielu ludzi zainteresowanych jest postawieniem swojej stopy na
szczycie Ben Nevis. Nieoczekiwanie cel ten jest dość trudny i nie dla
początkujących w wycieczkach górskich. My nie mogliśmy nawet sprawdzić naszych
możliwości, ponieważ nagle przyszedł silny deszcz, tak więc zamknęliśmy się
szczelnie w naszym autobusie i skoncentrowaliśmy się na powrotnej jeździe do
Edynburga. Wszyscy byli usatysfakcjonowani, tylko kilku nielicznych mamrotało o
braku kwitnących szkockich wrzosowisk.
Niezapomniany
dzień!
Tłumaczenie:
Paweł Siwak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz